'n Ode vir my sus Herma – 24/10/25

Eers Wouter. Toe Nina, en amper-amper Leona.

Toe jy. Toe jy. Toe jy.

Een jaar gelede, laat Oktobermaand, het jy ons verlaat. 

Dit het begin met vroeë waarskuwings – 'n pynlike rug. 

Ons het saam met jou asem opgehou en gebid 

vir iets eenvoudigs, iets regmaakbaar. 

Tuberkulose, miskien. Iets geneesbaar, asseblief tog, Here.

Toe kom die woorde soos hamerhoue:

Kanker. Pankreas. Stadium 4.

Geen omdraai. Geen omdraai. Geen omdraai.

Ons het gehuil, 

maar gekies wat ons as mense doen – 

die hamerhoue te pynlik – 

het ons teruggetrek in ontkenning, 

selfs terwyl die werklikheid 

uit die buitewyke van ons koppe geskreeu het.

Mei tot Oktober.

Ses maande se geworstel om jou waarheid te probeer verstaan: 

jy is besig om te sterf jy is besig om te sterf jy is besig om te sterf 

reg voor ons oë.

En deur dit alles, jy – 

so dapper, 

teer en broos soos ryspapier, 

mooier as wat jy ooit was.

En toe is jy net weg.

Mis jou. Mis jou. Mis jou.